Afgelopen dagen is, in mijn ogen in ieder geval, weer gebleken dat een begrip als Samen Maken We De Stad prima op papier is uit te leggen, maar in de praktijk toch weerbarstiger is.
Er gaat veel goed en er gaat veel beter, maar toch.
Het open deur en raam beleid in de horeca staat ter discussie. Althans, de uitvoering daarvan. Dat zelfde geldt voor het standplaatsenbeleid naar aanleiding van de klachten over de visboer.
Wat mij opvalt is, dat het vooral gaat over toepassen van regels. Met regels is niks mis. Tenminste, als ze gebruikt worden om een gewenste situatie te handhaven.
Het is grondig mis, als het uitsluitend en alleen gaat om de regels zelf.
Het open deur en raambeleid herinnert me aan de kwestie van het op straat nuttigen van drankjes bij gebrek aan terras. Dat was trouwens ook in de zomer, een paar jaar geleden. Daar was een regel voor en dus werd een poging gedaan tot handhaving. Dat liep hoog op, totdat de wijsheid van onze burgervader werd ingeschakeld. Die regel is er nog steeds, maar wordt soepel toegepast zolang er geen klachten over overlast zijn.
Hetzelfde lijkt nu aan de hand te zijn met geluidsoverlast. Er wordt voorbij gegaan aan de vraag of er overlast is. Regels moeten blind worden toegepast. En overdag (!) en ’s avonds. Geluidsoverlast of niet.
Kan dat echt niet anders? Goed overleg misschien of weer de wijsheid van Henk Jan Meijer?
Hetzelfde geldt voor de standplaats van de visboer. Die stond er al, toe het appartemengebouw gebouwd werd en mensen daar een appartement kochten. En dan nu ineens klagen? Hun juristen hebben “gelukkig” ontdekt dat er een juridische grond is. De standplaats, waar al 70 jaar vis wordt verkocht, voldoet niet aan juridische regels. Daarop wordt nu teruggevallen. Volgens mij is er na 70 jaar sprake van verworven rechten. Maar los daarvan.
Waarom niet om de tafel gezeten en alle aspecten de revue laten passeren en er uit komen?
Laat niemand op zijn (al dan niet vermeend) recht gaan staan.
Ik moet denken aan het gat in het trottoir op de Nieuwe Markt, een paar jaar geleden. De één stelde de ander aansprakelijk en er gebeurde niets.
Totdat de gemeente de noodzakelijke wijsheid had gevonden en het herstelde om daarna na te denken over aansprakelijkheid.
Kan dat echt niet anders?
Samen is een mooi begrip, vooral als het in de praktijk wordt toegepast.