Maandelijks archief: juli 2011

Vanmorgen (zaterdag 16 juli) was in een klein artikeltje in de krant te lezen dat elke euro die besteed wordt aan schuldhulpverlening 2 euro bespaard kan worden. Een intrigerend artikeltje dat leidde tot het downloaden van het rapport (lang leve Google). Voor de liefhebber de link: http://www.regioplan.nl/media/pdf/id/906/file_name/2120-schuldhulpverlening-loonteen-onderzoek-naar-de-kosten-en-baten-van-schuldhulpverlening.pdf

In dit stukje doe ik niet meer dan een paar citaten doorgeven, om te laten zien dat lezen van het rapport toch wel de moeite waard is. Ik ervaar het als een erg positieve manier om na te denken over bezuinigen. Alhoewel, besparen is een beter werkwoord. Waarom? Omdat een goed resultaat met minder geld bereikt kan worden.

Het rapport stelt de volgende vraag:

“Hoe verhouden de kosten en baten van schuldhulpverlening zich tot elkaar?  
In dit rapport beantwoorden wij deze vraag. We hebben vijf gemeenten geselecteerd (Apeldoorn, Arnhem, Den Haag, Deventer en Tilburg) die een (aanzienlijk) verschillende aanpak hebben betreffende de manier waarop zij schuldhulpverlening organiseren. Daarnaast verschillen de diensten en producten die zij aanbieden en de kenmerken van de groep die bij hen om hulp vraagt. Door in  alle vijf deze gemeenten een lokale kosten-batenanalyse uit te voeren, kunnen we een onderbouwd beeld schetsen met landelijke zeggingskracht. Gezien de verschillen tussen de betrokken gemeenten en de conclusie dat in alle situaties de baten hoger zijn dan de kosten, mag worden aangenomen dat in het algemeen geldt dat schuldhulpverlening loont.”

Wat zijn conclusies uit het onderzoek:
“Gemiddeld gaven de onderzochte organisaties aan schuldhulpverlening 1,4 miljoen euro uit per 100.000 inwoners. Daarmee voorkwamen zij gemiddeld genomen een bedrag van 3,3 miljoen euro aan uitgaven op andere beleidsterreinen. In de vijf afzonderlijke kosten-batenanalyses varieerden de baten van een verhouding van 1:1,7 tot 1:2,6 euro. Hiermee wordt bedoeld dat de gemeente met het laagste rendement voor elke euro die zij besteedde aan schuldhulpverlening op een aanwijsbaar aantal andere plekken c.q. beleidsterreinen 1,70 euro aan kosten bespaarde. Kortom, de kosten van schuldhulpverlening zijn lager dan de op andere plekken voorkomen kosten.”

Een overzicht uit het rapport: (bedragen in 1000 euro)

Het rapport trekt conclusies:
“De belangrijkste les is dat schuldhulpverlening loont. De kosten zijn lager dan de baten, wat aanleiding geeft voor bezinning op bezuinigingen. Door in het onderzoek expliciet na te gaan welke baten op de begroting van de gemeente vallen en welke baten daarbuiten, kunnen gemeenten twee conclusies trekken. Ten eerste kunnen ze concluderen dat een bezuiniging op de eigen begroting niet zal leiden tot de beoogde reductie aan uitgaven. Daarnaast lijkt het zinvol om na te gaan welke mogelijkheden er zijn voor cofinanciering door diegenen die in behoorlijke mate profiteren van gemeentelijke schuldhulpverlening.”

“Op een iets minder abstract niveau leiden de uitkomsten nog tot twee andere conclusies. In de eerste plaats lijkt het zinvol om de uitvoering van de WW, maar vooral de WWB te verknopen met de uitvoering van de schuldhulpverlening. Door mensen met een WW- of WWB-uitkering te verplichten om hun schuldenproblematiek aan te pakken, kan worden bijgedragen aan een snellere uitstroom uit de uitkering. Dit gebeurt deels omdat opgeloste schulden een stimulans zijn voor mensen om (weer) aan het werk te gaan of meer te gaan werken, maar ook omdat werkgevers niet zitten te wachten op medewerkers die veel werk met zich meebrengen vanwege beslagen op hun inkomen of waarbij sprake is van een verhoogd ziekteverzuim door psychosociale problematiek. Voor de meeste schuldenaren met een WWB- of WW-uitkering geldt dat de samenwerking tussen de schuldhulpverlening en de uitkerende instantie een stuk nauwer kan. Als blijkt dat schuldenproblematiek leidt tot een gemiddeld langere uitkeringsduur (wat dit onderzoek uitwijst), dan ligt het voor de hand het gedrag van uitkeringsgerechtigden zo te beïnvloeden dat zij zowel actief en effectief naar werk zoeken als zonder ondersteuning hun bestedingspatroon aanpassen en het aflossen van hun schulden tot hun eigen doel maken.   

In de tweede plaats vormen de resultaten van dit onderzoek aanleiding voor gemeenten om nog nadrukkelijker in gesprek te gaan met onder andere de lokale woningcorporaties. Nu blijkt dat er naast de gemeente ook anderen in hoge mate profiteren van de inzet van schuldhulpverlening, lijkt het de moeite waard om met hen na te gaan welke mogelijkheden er zijn voor cofinanciering.”

Ik ervaar het rapport als een bron van overwegingen. Ook voor Zwolle.